Persoonlijke Visie
Doorheen de jaren ben ik tot verdiepende inzichten gekomen dankzij navormingen, therapeutische processen bij cliënten en bij mezelf, en via gesprekken met collega's.
In zijn ruimste zin kan ik Osteopathie als een "interactief fenomeen met een therapeutisch potentieel" benoemen.
De "Interactie" gebeurt op een manueel-fysisch-fysiologisch niveau van waaruit er raakvlakken zijn naar het emotioneel-psychisch niveau. Bij behandeling onstaat een brug tussen bewust-bewuste, bewust-onbewuste, onbewust-bewuste en onbewust-onbewuste aspecten waarbij de eerste telkens de patiënt is en de tweede telkens de therapeut is.
Spanningsvelden in het lichaam worden met manueel hands-on contact hoofdzakelijk via het fasciaal (bindweefsel)- netwerk opgespoord. Dat is het netwerk wat onze bloedvaten, zenuwen, klieren, maar ook gewrichten, spieren en organen omhult. Het is op die manier een steungevende, vormgevende en verbindende omgeving.
Dit netwerk is verre van passief te noemen. Het reageert op veranderingen waaraan het onderworpen wordt; veranderingen van mechanische aard, (bio)-chemische aard en psycho-emotionele aard. Hierdoor ontstaan als het ware clusters met veranderde weefseldensiteit en weefselspanning. Op die manier vormen zich deze spanningsvelden.
Met andere woorden, door fysische gebeurtenissen in het verleden zoals geboorte, ongeval, operatie of overbelasting kunnen zulke spanningsvelden ontstaan. Evenals door (bio)-chemische gebeurtenissen in het verleden zoals infectieuze ziekte en door psycho-emotionele gebeurtenissen met hoge emotionele impact die onvoldoende verwerkt zijn geraakt.
Wat doen ze? Ze beïnvloeden, als een onbewust feedback-systeem, het HEDEN op een fysisch, fysiologisch en psycho-emotioneel niveau; in variërende mate, en dus kunnen ze ons welzijn en onze capaciteit tot gezondheid beïnvloeden.
Wanneer een spanningsveld therapeutisch gecontacteerd wordt, hetgeen enkel mogelijk is in het "Hier en Nu", kan het zich uitgenodigd voelen te reageren door te beginnen lossen en te
ontspannen.
Ik spreek van een "Fenomeen" aangezien het niet altijd bewust duidelijk is voor de cliënt wat er juist gebeurt wanneer een spanningsveld zich normaliseert, of waarom het überhaupt aanwezig is. Vaak krijgt het later wel een meer bewuste betekenis.
De spanningsnormalisatie van deze spanningsvelden, in harmonie met hun ruimere omgeving, is het doel van de behandeling maar is niet het einddoel, wel het begin van een reeks autonome fysiologische gebeurtenissen in het lichaam die gezondheidsbevorderend van aard zijn; het "therapeutisch potentieel". Het is dan ook belangrijk het lichaam die tijd na een behandeling te geven.